FRACASADOS DE ANTEMANO

     Ó longo destos anos, chegaron a miña man dun ou doutro xeito cds, maquetas, primeiros discos, etc. de grupos musicáis non consagrados da rexión (uséase, Galicia) que case sempre seguían o mesmo camiño. Media ducia de escoitadas, por calquer cousa non me atrapaban (pouco que ofrecer, deficit de atención do oínte…) e pra estantería ata varios anos despóis…ou ata nunca.

     Pero este seguíu un camiño totalmente oposto. O que o levou dende un concerto desta banda en Cerceda onde merquéi este disco que hoxe aquí destripo, ata o casette do meu coche. E ainda segue ahí.

     Falamos dun grupo con tódalas letras. De un conxunto de músicos fundidos en torno a un són compacto, no que cada instrumento está pra servir ó fin último da canción, non pra lucimento propio. Eso sí, é imposible obviar que a voz da cantante, Alba Clemente, destaca. Principalmente porque destacaría en calquera grupo. Non é demérito dos compañeiros, bos instrumentistas, pero é que os cantantes teñen ese compoñente único que ou se ten ou non: Un timbre propio e persoal. Melodía pura. Ten boa mestra segundo teño entendido.

     Facendo un pouco de historia, dicir que coñecía ó grupo dunha etapa anterior onde primaban as versións de Rock’N’Roll e do que curiósamente xa tiña unha maqueta. Cambio de formación e arranque con novo estilo, que culmina neste disco de 6 temas + bonus track agochada na sexta, do que son afortunado posuidor. Un disco cunha gran producción, por encima do que soe ser o habitual por estos lares, ainda que é certo que as maquetas ou discos de grupos autofinanciados cada vez conseguen un mellor resultado, impensable fai unha década.

  Para información adicional non deixedes de visitá-lo seu myspace http://www.myspace.com/fracasadosdeantemano, onde poderedes ver datos coma formación do grupo, próximos concertos e, neste momento, escoitar un par dos seus temas deste disco. Tamén o número de contacto para que os chamedes cando queirades montar un bolo en condicións. Non defraudan. Teñen un bo directo. Tedes algunha mostra delo no youtube.

 

     Definen eles o seu estilo coma “Pachangueo lúdico-solidario”. Non podo estar máis de acordo. Pachanguéo nos seus ritmos, solidarios nas suas letras. Ludicos, ¡¡¡por suposto!!!. O resultado é unha mezcolanza de Rock, funky e un sin fin de pizcas de varios estilos que conseguen algo cada vez máis difícil: Ter un estilo propio.

     Voceiros é o primeiro tema. Contra o sistema. Parte de letra hip-hopeada e estribillo rockeiro, pegadizo, aberto, directo. Denuncia social. Solidarios. Sólo final de teclado e adéus.

     Segunda canción, Fracasados de antemano. Gustanme os seis temas, pero teño 3 máis preferidos, e este é un deles. Ten unha parte central instrumental caralluda, montada sobre un ritmazo de guitarra (Emilio), baixo (Bardanca) e batería (Javi Tejera), no que montan a cabalo o teclado (Román) e a trompeta (Bráis). Así é imposible fracasar.

     Terceiro tema: Santa Noctambula. Outro dos meus preferidos. Melodía de teclado inicial, das que nos gustaría sacar a diário ós que coma mín maltocamos algún instrumento. Despóis do resto do tema vaiche costar lembrar outra cousa que non sexa a voz. Non lembrarás nin o camiño da casa. Pideche que acompañes a letra, pero o mellor é que peche-la boca e disfrutes coa voz desta rapaza.

     Tema cuarto: Heroes. Os heroes sempre son solidarios. Parte instrumental que soa a latino cara o final, demostrando que lle dan a todo. Se os vedes en directo descubriredes incluso ritmos tirando a arabescos e incluso algo de RATM. Este é o tema máis tranquilo do disco.

     Quinto corte: Menezes. Basado nunha historia real, a historia dun electricista brasileiro, perdido polas ruas de Londres durante os atentados do metro. Para min o tema máis completo do disco. Cunha parte final onde Bráis, compañeiro “voceiro” de Alba, pon a garra que o tema do que se trata nesta canción merece. Non digo máis. So escoitadeo. Ou sexa, prioridade Nº 1, merca o disco. Prioridade Nº 2 se non sabes onde mercalo, myspace.

     No seu myspace tamén está o sexto tema: Bola de cristal. Postos a resaltar un detalle, o inicio da batería. Poucos golpes no momento preciso. Moi bos os arranxos instrumentáis do tema, coma todo o disco.

     E así se chega ó tema escondido, en lembranza de Camarón de la isla. Unha letra onde se narra a grandes rasgos a historia do Deus humán do flamenco. Un tema prácticamente sen producción de estudio, con poucos arreglos, unha boa letra e que vai ó ritmo que marcan as palmas, un caixón e a guitarra aflamencada. Da voz non falo. Xa falaredes abondo os que a escoitedes. Coma de todo o disco.

     Só dicir que non coñezo a nadie que escoitara o disco e non lle gustara. A única pega que se lle pode poñer é o non ter un libreto con 4 páxinas máis, letras e dedicatorias. Será manía miña, pero é o primeiro que vou mirar sempre nun disco.

     Un disco de calidade e tan cercano, que me fixo recuperá-las gañas por seguir adiante neste ingrato mundo da música. Se tes un soño hai que perseguilo, sen medo a fracasar de antemano. Como dí o seu tema, aprendendo en cada erro, triunfando en cada fracaso. Íso que eles xa conseguiron é o que agora eu persigo.