jueves, 30 de septiembre de 2010

PENSIONES

     Venía yo escuchando esta mañana en el coche a Cándido Méndez y Mari Tere de la Vega y es que me partía de la risa. Es que además de ser ellos subnormales nos toman a nosotros por semejantes. ¿Pero a quien quieren engañar? Y lo peor es que hay para todos.

     Va el sindicalista pro-derechos de los trabajadores y afirma con rotundidad a una pregunta del presentador (Francino) de si subscribía la actuación de ayer de los piquetes, que los piquetes son necesarios y hacen una labor encomiable, siendo además muy abnegados y que gracias a ellos había habido ayer algunos trabajadores que habían podido ir a la huelga, ya que sus respectivos jefes los tenían amenazados caso de secundar la huelga. Venga hombre, esto último pueden ser un par de casos por provincia de auténticos explotadores laborales. Pero ¿Cuantos no han podido trabajar queriendo hacerlo por "recomendación" de los piquetes "informativos"? Porque eso también es un derecho. En resumen, que son una panda de delincuentes y encima ellos sí cobran el día (los enlaces sindicales, me refiero).

     Y va la vice-primera y habla de la posibilidad de ampliar la edad de jubilación como algo que no se va a imponer, sino que se va a plantear en el pacto de Toledo ya que la pirámide poblacional se está invirtiendo y eso obliga a hacer algo.

     Entre medias, Cándido Méndez le dice que la edad real media de jubilación en España es de las más altas de la UE con una media de 63 años y pico y contesta la muy necia con algo como "Pues eso es lo que hay que ver, que a ver si somos capaces de que esos casi 64 se conviertan en casi 65". No recuerdo textualmente las palabras, pero tengo buena memoria, muy buena, así que fiaros.

     Que la gente palma cada vez más tarde está claro. Y que lo de las pensiones hay que planteárselo también. Pero ¿No será el problema que la media de edad a la que empezaban a cotizar nuestros padres era a los 18 años y ahora esta media estará seguramente más allá de los 25?

     Sindicatos y gobiernos: Llevan 2 décadas con el problema del empleo de los jóvenes encima de la mesa y no han tenido cojones a solucionarlo. Ni el PP ni el PSOE ni sindicatos ni ostias. Váyanse a la mierda, pero déjennos aquí. De los 65 a los 67 se ganan 2 años de cotización. De los 20 a los 25 hay 5 años.

     Indignante. Joder, se deben pensar que no sabemos sumar. Y los jóvenes que antes eran mileuristas ahora aspiran a serlo, pues ahora son ochocientos euristas o parados. Ni izquierda, ni derecha ni centro. El mismo perro con distinto collar. Se habla mucho de los pensionistas, que no digo que no estén jodidos, pero...¿Quien va a pagar nuestras pensiones? Porque ellos las tienen aseguradas, pero nosotros...

     Como digo yo mucho últimamente "somos ovejas de un pastor subnormal"



miércoles, 29 de septiembre de 2010

FRACASADOS DE ANTEMANO

     Ó longo destos anos, chegaron a miña man dun ou doutro xeito cds, maquetas, primeiros discos, etc. de grupos musicáis non consagrados da rexión (uséase, Galicia) que case sempre seguían o mesmo camiño. Media ducia de escoitadas, por calquer cousa non me atrapaban (pouco que ofrecer, deficit de atención do oínte…) e pra estantería ata varios anos despóis…ou ata nunca.

     Pero este seguíu un camiño totalmente oposto. O que o levou dende un concerto desta banda en Cerceda onde merquéi este disco que hoxe aquí destripo, ata o casette do meu coche. E ainda segue ahí.

     Falamos dun grupo con tódalas letras. De un conxunto de músicos fundidos en torno a un són compacto, no que cada instrumento está pra servir ó fin último da canción, non pra lucimento propio. Eso sí, é imposible obviar que a voz da cantante, Alba Clemente, destaca. Principalmente porque destacaría en calquera grupo. Non é demérito dos compañeiros, bos instrumentistas, pero é que os cantantes teñen ese compoñente único que ou se ten ou non: Un timbre propio e persoal. Melodía pura. Ten boa mestra segundo teño entendido.

     Facendo un pouco de historia, dicir que coñecía ó grupo dunha etapa anterior onde primaban as versións de Rock’N’Roll e do que curiósamente xa tiña unha maqueta. Cambio de formación e arranque con novo estilo, que culmina neste disco de 6 temas + bonus track agochada na sexta, do que son afortunado posuidor. Un disco cunha gran producción, por encima do que soe ser o habitual por estos lares, ainda que é certo que as maquetas ou discos de grupos autofinanciados cada vez conseguen un mellor resultado, impensable fai unha década.

  Para información adicional non deixedes de visitá-lo seu myspace http://www.myspace.com/fracasadosdeantemano, onde poderedes ver datos coma formación do grupo, próximos concertos e, neste momento, escoitar un par dos seus temas deste disco. Tamén o número de contacto para que os chamedes cando queirades montar un bolo en condicións. Non defraudan. Teñen un bo directo. Tedes algunha mostra delo no youtube.

 

     Definen eles o seu estilo coma “Pachangueo lúdico-solidario”. Non podo estar máis de acordo. Pachanguéo nos seus ritmos, solidarios nas suas letras. Ludicos, ¡¡¡por suposto!!!. O resultado é unha mezcolanza de Rock, funky e un sin fin de pizcas de varios estilos que conseguen algo cada vez máis difícil: Ter un estilo propio.

     Voceiros é o primeiro tema. Contra o sistema. Parte de letra hip-hopeada e estribillo rockeiro, pegadizo, aberto, directo. Denuncia social. Solidarios. Sólo final de teclado e adéus.

     Segunda canción, Fracasados de antemano. Gustanme os seis temas, pero teño 3 máis preferidos, e este é un deles. Ten unha parte central instrumental caralluda, montada sobre un ritmazo de guitarra (Emilio), baixo (Bardanca) e batería (Javi Tejera), no que montan a cabalo o teclado (Román) e a trompeta (Bráis). Así é imposible fracasar.

     Terceiro tema: Santa Noctambula. Outro dos meus preferidos. Melodía de teclado inicial, das que nos gustaría sacar a diário ós que coma mín maltocamos algún instrumento. Despóis do resto do tema vaiche costar lembrar outra cousa que non sexa a voz. Non lembrarás nin o camiño da casa. Pideche que acompañes a letra, pero o mellor é que peche-la boca e disfrutes coa voz desta rapaza.

     Tema cuarto: Heroes. Os heroes sempre son solidarios. Parte instrumental que soa a latino cara o final, demostrando que lle dan a todo. Se os vedes en directo descubriredes incluso ritmos tirando a arabescos e incluso algo de RATM. Este é o tema máis tranquilo do disco.

     Quinto corte: Menezes. Basado nunha historia real, a historia dun electricista brasileiro, perdido polas ruas de Londres durante os atentados do metro. Para min o tema máis completo do disco. Cunha parte final onde Bráis, compañeiro “voceiro” de Alba, pon a garra que o tema do que se trata nesta canción merece. Non digo máis. So escoitadeo. Ou sexa, prioridade Nº 1, merca o disco. Prioridade Nº 2 se non sabes onde mercalo, myspace.

     No seu myspace tamén está o sexto tema: Bola de cristal. Postos a resaltar un detalle, o inicio da batería. Poucos golpes no momento preciso. Moi bos os arranxos instrumentáis do tema, coma todo o disco.

     E así se chega ó tema escondido, en lembranza de Camarón de la isla. Unha letra onde se narra a grandes rasgos a historia do Deus humán do flamenco. Un tema prácticamente sen producción de estudio, con poucos arreglos, unha boa letra e que vai ó ritmo que marcan as palmas, un caixón e a guitarra aflamencada. Da voz non falo. Xa falaredes abondo os que a escoitedes. Coma de todo o disco.

     Só dicir que non coñezo a nadie que escoitara o disco e non lle gustara. A única pega que se lle pode poñer é o non ter un libreto con 4 páxinas máis, letras e dedicatorias. Será manía miña, pero é o primeiro que vou mirar sempre nun disco.

     Un disco de calidade e tan cercano, que me fixo recuperá-las gañas por seguir adiante neste ingrato mundo da música. Se tes un soño hai que perseguilo, sen medo a fracasar de antemano. Como dí o seu tema, aprendendo en cada erro, triunfando en cada fracaso. Íso que eles xa conseguiron é o que agora eu persigo.